چرا سفر پزشکیان به روسیه مهم است؟
نهایت علم: «معاهده مشارکت جامع همکاریهای راهبردی ایران و فدراسیون روسیه» در امتداد همکاری منطقه ای با تمرکز بر حوزه های اقتصادی، سیاسی، امنیتی و نظامی به زودی در مسافرت رییس جمهور ایران به روسیه به امضاء خواهد رسید.
به گزارش نهایت علم به نقل از ایسنا، مسعود پزشکیان ۲۸ دی ۱۴۰۴ به روسیه سفر می کند تا علاوه بر دیدار و رایزنی با ولادیمیر پوتین رییس جمهور و دیگر مقامات عالی روسیه، معاهده مشارکت جامع همکاریهای راهبردی ایران و فدراسیون روسیه به امضا برسد. باتوجه به اهمیت این اقدام از سفر پیش روی پزشکیان به عنوان سفری تاریخی یاد می شود.
با امضای این معاهده که شامل یک مقدمه و ۴۷ ماده در همه حوزه های مناسبات دوجانبه است، سطح تعاملات ایران و روسیه ارتقاء یافته و زمینه پیشبرد همکاری ها تسهیل خواهد شد و در اقتدار و همکاری منطقه ای با تمرکز بر حوزه های اقتصادی، سیاسی، امنیتی و نظامی موثر است.
امضای این تفاهم نامه راهبردی که از سال ۹۸ در دولت دوازدهم دنبال شده و با تدوام پیگیری در دولت سیزدهم، در دولت چهاردهم به امضاء خواهد رسید نشانه رویکرد سیاست چندجانبه گرا در دولت های مختلف جمهوری اسلامی ایران است که به دام یکجانبه گرایی نیفتاده و با عقلانیت به ظرفیتهای منطقه ای توجه داشته و دارند.
قانون معاهده اساس روابط متقابل ایران و اصول همکاری بین ایران و روسیه در سال ۱۳۷۹ امضاء شد و در سال ۱۳۸۰ (۲۰۰۱) به تصویب مجلس رسید.. این موافقت نامه در عمل ۲۰ ساله بود و در سال ۲۰۲۱ میلادی، مدت زمان اجرای آن به انتها رسید. در این موافقت نامه، پروسه تمدید خودکار به مدت پنج سال پیش بینی شده بود که اگر طرفین پیش از اتمام مهلت پایان اجرای آن نقطه نظری نداشتند، خود به خود، تمدید می شود و بنابراین، این موافقت نامه تا ۲۰۲۶ تمدید شده است.
اما باتوجه به اطلاعات انتشار یافته از طرف رسانه های روسیه و آنچه سفیر ایران در این کشور تا حالا مطرح کرده اند، با تاکید مقامات دو کشور بر ضرورت به روزرسانی قراردادبا توجه به این که مسائل امروز روابط نسبت به ۲۴ سال پیش خیلی گسترش پیدا کرده است مقرر شد، روند رو به گسترش روابط دو کشور، در چند دهه اخیر، مبنا و ریشه ایجاد توافقنامه راهبردی حاضر باشد.
همچون خاصیت های معاهده مشارکت جامع همکاریهای راهبردی ایران و فدراسیون روسیه، که بر پایه بالاتر از ۳۰ محور تنظیم شده، این است که به عنوان توافقنامه قراردادی طولانی مدت و بر اساس اصول منشور سازمان ملل متحد، حقوق دوجانبه و توازن تعهدات و احترام به تمامیت ارضی در آن لحاظ شده است.
ابعاد سیاسی(این که در ساختار قدرت، دیدگاه های مان چگونه است و چگونه باید حرکت نماییم. در مجامع بین المللی، چگونه باید حرکت داشته باشیم)، اقتصادی (اینکه همکاریهای استانی، انجام پروژه ها و همکاری ها در قالب دو و چند جانبه چگونه باید باشد )، حمل و نقل و کریدور ترانزیتی، پولی و بانکی، سرمایه گذاری، علمی، نفت و گاز، محیط زیستی، کشاورزی و امنیت غذایی در این معاهده مورد اهمیت است.
باتوجه به اینکه ایران و روسیه دارای منابع انرژی هستند، همکاری ۲ کشور در عرصه های تجارت بین المللی و انرژی نیز پیش بینی شده است. هم چنین همکاری در عرصه فناوری خصوصاً تکنولوژی های جدید، امنیت اطلاعات و سایبری نیز در موافقت نامه جامع ایران و روسیه آمده است. همکاری در بخش انرژی صلح آمیز هسته ای، مسائل دفاعی و نظامی و همکاری در مبارزه با تروریسم، مسائل محیط زیست و دریای خزر، مقابله با پولشویی و جرائم سازمان یافته، برخی دیگر از مفاد این موافقت نامه را می سازند.
هر چند که همانند هر توافق دیگری نمی توان منتظر منافع سریع و دفعی از امضای این توافقنامه بود اما بنظر می رسد در بین مدت و طولانی مدت دستاوردهای قابل توجهی برای کشور به همراه داشته باشد؛ بدین سبب برمبنای اطلاعات مطرح شده، انتظار می رود معاهده ای به امضا برسد که فقط نیازها و توان جاری را در بر نمی گیرد بلکه برمبنای آن برای دهه های آینده برنامه ریزی شده است.
از آن جا که استقلال، خوداتکایی و امنیت کشور، برای جمهوری اسلامی ایران، مقوله بسیار مهمی بوده و همیشه برای آن هزینه پرداخت کرده است، انگار «واقع بینی در حوزه تبادلات مبتنی بر منافع ملی و همسایگی» و «همگرایی راهبردی در مقابل نظام تک قطبی» می تواند از دلایلی باشد که چنین توافقی با کشور روسیه به امضا برسد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب