غلبه بر كووید-19 با ارزیابی رفتار مورچه ها!
پژوهشگران حوزه زیست شناسی در بررسی های اخیر خود، به ارزیابی رفتار مورچه ها در مقابله با همه گیری بیماریها پرداختند تا از آنها در غلبه بر گسترش كووید-۱۹ استفاده كنند.
به گزارش نهایت علم به نقل از ایسنا و به نقل از وایرد، یکی از پژوهشگران "دانشگاه بریستول"(University of Bristol) انگلستان، با آلوده کردن مورچه ها به پاتوژن های کشنده و بررسی نحوه واکنش مورچه ها به آنها، به بررسی همه گیری بیماری در جامعه مورچه ها پرداخته است.
"ناتالی استرویمیت"(Nathalie Stroeymeyt)، پژوهشگر بخش علوم زیستی دانشگاه بریستول طی بررسی های خود، به ارزیابی رفتار مورچه ها در آزمایشگاه پرداخت.
در دوره ای که دولت ها، رعایت فاصله گذاری اجتماعی را برای جلوگیری از شیوع کروناویروس پیشنهاد می کنند، استرویمیت هم به بررسی رفتار مورچه های مورد مطالعه خود پرداخت. وی در اینباره اظهار داشت: راهنمایی های کنونی در مورد فاصله گذاری اجتماعی، موثر به نظر می رسند چونکه من تأثیر آنرا در مورچه ها دیده ام.
نتایج بررسی هایی از این دست می توانند به پژوهش هایی کمک کنند که دانشمندان در مورد حشرات انجام می دهند تا به مقاومت جامعه انسانی در مقابل شیوع بیماری کمک کنند. جهت بررسی چنین شرایطی، باید حشراتی مانند مورچه، موریانه و زنبور انتخاب شوند که زندگی اجتماعی دارند. معمولا در لانه این گونه از حشرات، سیلی از حشرات کارگر وجود دارند که بسیار نزدیک به هم حرکت می کنند. در شبکه اجتماعی این حشرات، جمعیت زیادی در درون و بیرون لانه در حال حرکت هستند. لانه بعضی از مورچه ها مانند شهرهای بزرگی همچون نیویورک، شلوغ و پرازدحام است.
"ربکا روزنگاس"(Rebeca Rosengaus)، از پژوهشگران "دانشگاه نورث ایسترن"(NEU) آمریکا که رفتار حشرات اجتماعی را بررسی می کند، اظهار داشت: این حشرات، در محیط های بسیار بسته ای زندگی می کنند که بار میکروبی بالایی دارند. خیلی از این میکروب ها، پاتوژن هایی هستند که در سرتاسر قلمرو گسترش می یابند اما چنین شرایطی به ندرت پیش می آید و این گونه حشرات معمولا می توانند گسترش میکروب را محدود کنند.
پژوهشگران طی سه دهه گذشته کوشیده اند تا نحوه کنترل بیماری را در قلمرو حشرات ارزیابی کنند و به بررسی زندگی حشراتی بپردازند که می توانند از عهده کنترل شیوع میکروب ها برآیند. بعضی از این گونه رفتارها، بیگانه به نظر می رسند اما رفتارهای دیگر همچون فاصله گذاری اجتماعی، برای ما آشنا هستند. بررسی این رفتارها در کنار یکدیگر می تواند بینش هایی را برای کمک به جوامع انسانی فراهم آورد که پیش تر در این عرصه، توجه زیادی به آنها نشده است.
روزنگاس و پژوهشگران دیگر هم اکنون به بررسی این بینش ها پرداخته اند تا بدانند که چگونه یک نفر می تواند در معرض قارچ، باکتری، ویروس و یا هر پاتوژن دیگری قرار بگیرد و بعد از بازگشت به جامعه، کسی را آلوده نکند.
باآنکه بیشتر از یک دهه است که حشرات اجتماعی، به مبحث پژوهش های علمی تبدیل گشته اند اما اختصاص زمان بیشتری به بررسی پاتوژن ها و انگل ها نادیده گرفته شده است. "پاول اشمیت همپل"(Paul Schmid-Hempel)، از پژوهشگران "دانشگاه صنعتی زوریخ"(ETH Zurich) اظهار داشت: پژوهشگران در بررسی حشرات اجتماعی، انگل ها را برای مدت زیادی نادیده گرفته اند.
اشمیت همپل طی پژوهش های پیشین خود دریافت که زنبورهای مورد بررسی او، دائما توسط انگل ها آلوده می شوند.
پژوهش های صورت گرفته در مورد حشرات اجتماعی نشان داده اند که این موجودات خانه خویش را پاک نگه می دارند. حشرات کارگر، ضایعات باقیمانده و اجساد را از لانه بیرون می برند تا آنرا پاکسازی کنند. در هر حال، پژوهش های اخیر نشان می دهند که این حشرات، اقدامات دیگری هم برای مقابله با عفونت انجام می دهند. برای مثال، بعضی از مورچه ها، صمغ ضدمیکروبی درختان را به لانه می آورند و آنرا در سراسر لانه پخش می کنند. همینطور این حشرات می توانند ترکیباتی را به وجود بیاورند که میکروب ها را از بین می برند و آنها را هم روی بدن خود و هم روی سطوح به کار می گیرند.
"سیلویا کرمر"(Sylvia Cremer)، متخصص زیست شناسی در پژوهش جدیدی به این نتیجه رسید در حالیکه بعضی از مورچه ها به پاکسازی یکدیگر می پردازند، برخی دیگر مقدار بسیار کمی پاتوژن را در اطراف لانه پخش می کنند. این مقدار کم از پاتوژن، کشنده نیست و سطح پایینی از عفونت را بوجود می آورد که به ایمنی سازی محافظتی می انجامد. کرمر در پژوهش خود، این روش را با روشی مشابه در درمان انسان ها مقایسه می کند که طی آن، انسان را در معرض مقدار کمی از مایع عفونی خارج شده از بدن یک فرد بیمار قرار می دهند تا بدن او را ایمنی سازی کنند.
کرمر و همکارانش طی بررسی های خود، شواهدی را یافتند که نشان می داد بعضی از مورچه ها می توانند هنگام رو به رو شدن با باکتری ها، واکنش ایمنی نشان دهند و این واکنش را با همنوعان خود هم تقسیم کنند تا همه قلمرو مقاوم شود. این مورچه ها، واکنش سیستم ایمنی را به صورت دهان به دهان به همنوعان خود منتقل می کنند تا بدن آنها را در مقابل عفونت احتمالی مقاوم سازند.
این یافته ها، فرضیاتی را که زندگی اجتماعی را یک عامل خودکار برای شیوع بیماری می دانند، به چالش می کشند. "نینا ففرمن"(Nina Fefferman)، استاد زیست شناسی تکاملی "دانشگاه تنسی" (UT) آمریکا اظهار داشت: خطر شیوع بیماری و امکان کاهش آن، هر دو از دل جامعه بیرون می آیند. بدین ترتیب افرادی که عامل بیماری ما هستند، می توانند به مراقبت، تأمین غذا و حفظ زندگی ما هم کمک کنند. همه چیز در همین مجموعه پیچیده محدودیت ها و اهداف قرار گرفته است.
یکی از سوالاتی که پژوهشگران هنگام بررسی حشرات اجتماعی از خود می پرسند، این است که آیا این موجودات هم مانند انسان ها، قوانینی در مورد محدودیت تجمع یا رفت و آمد دارند یا خیر. بررسی ها نشان می دهند که بیشتر حشرات اجتماعی، سیستم پیچیده ای برای تقسیم کار دارند. پژوهشگران طی دهه ها بررسی، این تقسیم کار را بعنوان عاملی برای افزایش کارآیی مورد ارزیابی قرار داده اند اما مدلهای ریاضی که از اوایل سال ۲۰۰۰ ابداع شده اند، نشان می دهند که شاید این تقسیم کار بتواند سرعت شیوع عفونت را هم کم کند.
به قول پژوهشگران، بررسی این نظریات در قلمروی واقعی حشرات، کار دشواری است اما سیستم های ردیابی خودکار، قابلیت های جدیدی را فراهم نموده اند و به پژوهشگران امکان می دهند تا تعامل حشراتی مانند مورچه ها را در قلمروی زندگی آنها بررسی نمایند.
باآنکه یافته های پژوهشگرانی مانند استرویمیت هنوز مورد بحث و بررسی پژوهشگران دیگر قرار دارد اما او اعتقاد دارد که رعایت فاصله گذاری اجتماعی میان مورچه ها به این معناست که انسان ها در رویارویی با همه گیری بیماری ها تنها نیستند.
استرویمیت اضافه کرد: موفقیت مورچه ها در مقابله با همه گیری بیماری ها می تواند اعتبار و منبع الهامی برای انسان ها در دوره درگیری با شیوع بیماری هایی مانند کووید- ۱۹ باشد. بخش های سلامت عمومی انسانی در مقایسه با تکامل چند میلیون ساله جامعه مورچه ها، قدمت زیادی ندارند. به ندرت می توان قلمرویی از مورچه ها را یافت که تحت فشار ناشی از شیوع پاتوژن از هم بپاشد. ما می دانیم که مکانیسم های قلمرو مورچه ها، تأثیر قابل توجهی دارند.
پژوهشگران باور دارند که حشرات اجتماعی می توانند سیستم خوبی برای نمونه بررسی باشند. آنها جامعه کوچکی با محدودیت های اخلاقی مخصوص به خود هستند که می توان نحوه انتقال بیماری را در آنها بررسی کرد.
منبع: نهایت علم
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب