كشف تاثیر هورمون گرسنگی بر حافظه!
به گزارش نهایت علم تحقیقات جدید محققان دانشگاه ˮساوترن كالیفرنیاˮ(USC) رابطه بین عملكرد حافظه و هورمون گرسنگی ترشح شده توسط معده را كشف كرده اند.
به گزارش نهایت علم به نقل از ایسنا و به نقل از نیواطلس، یک مطالعه جالب و جدید روی حیوانات به سرپرستی محققان دانشگاه ساوترن کالیفرنیا از آن حکایت می کند که هورمون تنظیم کننده گرسنگی ترشح شده از معده هم امکان دارد بر حافظه و عملکرد شناختی ما تاثیر بگذارد. این مطالعه بر مبنای یک رشته تحقیق در حال ادامه روی ارتباط روده و مغز از راه "عصب واگ" انجام شده است.
عصب "واگ" یا واگوس(پنوموگاستریک به مفهوم ریوی-هضمی) طولانی ترین عصب مغزی و دهمین زوج اعصاب مغزی از ۱۲ جفت عصب مغز است که در بلعیدن غذا، صحبت کردن، فعالیتهای پاراسمپاتیک و هاضمه نقش دارد. این عصب مانند بیشتر اعصاب مغزی از ساقه مغز شروع می شود و به شاخه های گوناگونی تقسیم می شود که عصب دهی اغلب عضلات حلق و حنجره، مری، معده و پاراسمپاتیک قلب، ریه، کبد، طحال و غیره را انجام می دهد.
در سال ۲۰۱۸ تیمی از محققان دانشگاه USC مطالعه قانع کننده ای را جهت بررسی عکس العملهای اختلالات شناختی ارتباط روده و مغز منتشر نمودند. این تحقیق بر روی عصب واگ متمرکز بود که عصبی طولانی و واسط ارتباطی بین دستگاه گوارش و مغز است.
اختلال عصب واگ به صورت غیرمنتظره ای توانایی حیوانات را در تنظیم رفتارهای غذایی خود مختل می کند، اما این مطالعه به اختلالات شناختی غیر منتظره هم پی برد. مطالعه قبلی نشان داد حیواناتی که این مسیر ارتباطی روده و مغز در آنها قطع شده، دارای اختلالات حافظه مربوط به درک فضا هستند. این ارتباط روده و مغز از راه عصب واگ نوعی نقش پیشبینی نشده در عملکرد حافظه ایفا می کند.
بعد از پیگیری این مطالعه، آخرین تحقیق تیم USC بر روی یک هورمون کلیدی به نام "گرلین"(ghrelin) متمرکز شد. هورمون "گرلین" که توسط سلول های دستگاه گوارش ترشح می شود، به علت عملکرد تنظیم کننده رفتارهای غذایی بعنوان "هورمون گرسنگی" شناخته می شود.
فرضیه زیربنایی این تحقیق جدید این است که "گرلین" امکان دارد بر عملکردهای شناختی وسیع تری فراتر از رفتارهای تغذیه ای تاثیر بگذارد.
محققان در موشها فعالیت گیرنده های "گرلین" را روی نورون های روده مسدود کردند. این گیرنده ها گیرنده هایی هستند که از راه "عصب واگ" در واکنش به ترشحات "گرلین" در روده با مغز ارتباط برقرار می کنند. ازاین رو برخلاف مطالعه قبلی که به صورت گسترده ای ارتباط "عصب واگ" را مختل می کرد، این مطالعه به صورت خاص بر ارتباط "گرلین" با مغز از راه "عصب واگ" متمرکز شد.
"اسکات کانوسکی" نویسنده ارشد این مطالعه جدید می گوید: این آزمایشات برای نخستین بار، حیواناتی را مشاهده کرد که به صورت غیرمنتظره ای بیشتر غذا می خوردند. موشها وزن بیشتری پیدا کردند و اختلالاتی در تنظیم گلوکز نشان دادند. با این وجود، این انسداد مغزی-روده ای "گرلین" به صورت عجیبی به خوردن غذای زیاد در مجموع منجر نمی گردد.
"کانوسکی" می گوید: به نظر نمی رسد که این کار تاثیری در میزان غذا خوردن آنها داشته باشد. در عوض، آنها دفعات غذا خوردن خویش را بالا بردند، به صورتی که وعده های غذایی بیشتری مصرف می کردند، اما اندازه وعده های غذایی آنها کاهش یافته بود.
وی ادامه داد: ما فکر می نماییم که افزایش دفعات غذا خوردن به اختلال حافظه آنها مربوط می شود. در خاطر داشتن آخرین باری که غذا خورده اید بر روی زمان غذا خوردن مجدد شما تاثیر می گذارد. کار ما سبب شد موش های مطالعه ما زودتر و در فواصل زمانی کوتاه تری غذا بخورند.
این اختلال حافظه که با مسدود کردن سیگنالینگ "گرلین" ایجاد می شود، توانایی حیوانات را در به یاد آوردن غذای آنها تغییر نمی دهد، اما به نظر می آید باعث می شود که حیوانات به سرعت فراموش کنند که چه زمانی آخرین وعده غذایی خویش را خورده اند.
"الیزابت دیویس" محقق این مطالعه توضیح می دهد: حیوانات در نوع خاصی از حافظه به نام "حافظه اپیزودیک" مبتلا به اختلال شدند. این نوع حافظه، حافظه ای است که به شما کمک می نماید روز اول مدرسه یا آنچه روز گذشته برای صبحانه خوردید را به خاطر بسپارید.
"دیویس" تاکید می کند که پیش از استفاده از این مسیر خاص روده و مغز بعنوان یک درمان بالینی برای انسان احتیاج به تحقیقات بیشتری است. با این وجود، یک مطالعه جدید به شواهدی در خصوص نقش احتمالی روده و مغز در آینده در درمان زوال عقل و زوال شناختی اضافه می کند.
این مطالعه در مجله Current Biology انتشار یافته است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب